Monday, January 18, 2010

TO KABET? OR NOT TO KABET? (part 2)

Medyo katanghaliang tapat na nang mapost-card ang one-on-one nomuhan session namin ni MHW, which is in our call center lifestyle eh parang normal lang. Naalala ko lang na nung kadalagahan ko eh una-unahan sa pagjuwian galing sa gimikan dahil eynimomentz eh hayan na at manunulok na si Sunshine Dizon. Dahil kasuluk-sulok naman ang mga beauty nang mga badinggerzie sa powers ni Sunshine Dizon na kayang iladlad ang bawat bakas at bawat bitak nang everyday is a happy foundation day ng mga veklores na ayaw paawat.

Isa na lamang siyang parte nang aking mapulandit na nakaraan. Witchelles na ganitrix ang eksena at witchelles na ren keri ang everyday is a happy foundation day. Deadma-deadma na sa wrinkles, dark spots at oilyness is next to ugliness. Kaya dapat gumamit na nang PONDS, which eliminates the seven signs of ageing. Choz!

So super flysiva na kami ni MHW after mapegasus ang mga nomu at lafang. Napansin kong wala na siyang defenses at restrictions sa buhay. Nakakatawa na siya nang bukal sa kalooban at nakakangiti nang parang walang kinabukasan.

Namisteryosohan naman akez bigla sa pagkatao ni kuya, parang one moment eh daig pa si Pitoy Moreno sa pagka-old fashioned at one momentz eh para na siyang isang basugulerong bagets na naiwang talunan dahil nahada ng libre nang isang bakla.

Pagewang-gewang na ang walkathon ni kuya habang papaatak kami sa mga shoxiebelles. Inakbayan ko siya ng slight, para witchelles naman siya gumulong gulong sa sidewalk at para na rin maka-enchance akembang nang slight. Slight lang naman.

Bigla naman niyang kinembash ang kamay niya sa bewang ko. Nakakalokang pangitain.

Eyniwayz, pag-arrive namin sa pila nang shoxiebelles, chika ko sa kanya, mauna na siya.

Super sight naman sa aken si MHW nang masama, sabay talak kung hahayaan ko ba raw siya umuwe mag-isa.

Ambisyosa naman si kuya, gusto pa yatang magpahatid.

Sabay chika niya kung keri lang ba raw mag-kape-kapehan portion muna tapos tinanong niya kung malapit lang ba raw ako sa eastwood. Sabi ko naman “yesterday … tomorrow … and .. today.”

Tapos, super ask siya kung keri lang ba raw magcofee-portion sa balaysung.

Sabi ko … “FINE!”

Seven minutes and thirty seconds lang ako away from eastwood, pero habang binabagtas namin ang daan eh biglang humarap sa kin si MHW. Nakakapit pa ren siya sa mga baywang kong ubod ng pagkabalingkitan. Meron siyang gustong sabihin.

Nangilabot akez sa mga mapanibughong mga tingin na parang hinuhubaran pati ang kaibuturan ng aking kulay ube-halayang kaluluwa.

Shet! Is this it! Is this really really it?

Nagsimula siyang chumika, “Bernz!” ----- isang mahabang pause.

Siya: Tingin sa baba, tingin sa gilid … balik ang tingin sa akin.

Ako: RAPID EYE MOVEMENT, hindi dahil sa kaantukan, pero dahil sa pag-eeffort kong mag-byutipul eyes.

“May sasabihin ako sa yo ….”

Ngiti lang ang drama ko.

“Nasusuka ako ….”

HARSH!!! No! No! No! No way … na parang si charice pempengco lang sa pagsingaling ng “And I’m Telling you”.

Super talak akez kay manong driver na ipara niya muna ang shoxie kung ayaw niyang mag-amoy na parang karinderya sa recto ang shoxie niya.

Stop naman si manong, binuksan ko ang door … and then, there goes … dinner, lunch and breakfast altogether.

“Okay ka na?”

Deadma si MHW, sabay myorlogs.

Pagdating sa amin eh kulang na lang eh buhatin at kaladkarin ko siya para lang makalakad. Ang harsh nang eksena especially habang super sight ang mga shopetbalay na mga mimoso’t mimosa sa eksenang may bitbit-bitbit akez na isang lulurking super enggaloids habang hindi pa natatapos ang panghimagas at ang wowowee.

Pagjosok nang balaysung eh dinerecho ko na siya sa kuwartobelles ko at inihiga sa kama. NR pa ren si kuya. Puro ungol lang ang naririnig ko sa kanya. Nakakaelya ng slight, pero harsh ang eksena ng dinner, breakfast and lunch altogether.

Sabi ko sa kanya, magpapainit lang akez ng byorbeg para makapag-coffee party na. So iniwan ko siya at direcho akez sa kusina with matching washing the dishes pa on the side.

Habang tinitimpla ko na ang kape eh narealize kong may one-time na chinika sa aken si kuya na witchelles daw siya nagnonomu ng kape. Derm!

So super bringaling ko na ang mga kumukulong kape sa kuwartobelles kez.

Halos, maitapon ko naman ang mga kape at muntik nang malapnos ang mga mala-porselana kong kutis na daig pa ang pigurin ng “LONG LIFE-HAPPINESS-PROSPERITY” sa kakinisan - Echoz! – nang tumambad sa aken ang mahalay na eksenang si MHW na nakatitiwangwang sa kama kong naka-briefannie-batumbakal lang – na para lang daing na ibinibilad sa araw. Para ngang may bato at para ngang may bakal na nakukubli sa briefani ni kuyang hanford ang tatak. Well, doon ko napatunayaang Mr. Hello World nga si kuya.

At sa eksenang iyon eh parang betchay ko namang pumameywang at ngumiti na parang si Toni Gonzaga habang super chikang, “Hello Philippines! And HELLO WORLD!”, sabay jump!

Pero deadma. Pinatong ko ang kape sa side table at kinumutan ko si kuya. Ginising ko siya nang slight, super chikang ready na ang kape and get it while it’s hot. Shet! at ako eh HOT na HOT na ren ang drama!

May mga drama si kuya na parang tulug-tulugan portion. Hanggang sa hinablot na lang niya ang kamay ko at ikinembash sa junjun nyang super alert-alive-enthusiastic.

Wala na akong choice … (Shet parang napilitan lang da ‘vah?)

Nangyari nga ang kadalasang nangyayari sa dalawang lasing na nilalang na magkasama sa isang kuwarto.

Isang bonggang-bonggang kyorbeyhan lang ang naganap. Habang muntik nang mangawit ang ngangabu ko sa pagcherva eh parang tulug-tulugan lang naman ang drama ni kuya. May mga minute reactions at certain points, pero ganun lang.

Habang umiindayog nga ang aking ulo na pataas-pababa eh napapaisip ako – parang witchelles ko naman yata bet na ganitriz agad ang eksena namin? And at one point eh para namang nahipo ang konsiyensya ko .. MAY JOWA SIYA .... pero derm .. slight lang naman. May nota naman nang nakahain eh … tataniggihan pa ba?

Hanggang sa mapostcard si kuya.

Hinihintay ko siya magreact … witchelles naman para iskoran ang performance ko … pero for the sake na makakuha ako ng kahit na anong reaction, pero derm!



NR




NR





NR





Byorlog.





So anufangaba.


E di byorlog na ren ang beauty ko.


I decided to sleep na lang sa sofa sa sala.

Nagising na lang ako bandang kinahupanan nang marinig ko ang mga footsteps niya sa stairs. Nakabihis na ulit si kuya. Back to his normal, well-guarded self.

Nagpaalam lang siya sa aken. Sabi niya mauuna na raw siya. Yun lang …

Then … bye!

Pumanik na ko sa kuwarto ko. Pinagmasdan ang pinangyarihan ng krimen. Na-sight ko ang kape. Hindi siya nabawasan. Malamig na.

At habang papatulog na ulit ako eh parang may boses na nagsasabi sa ken .. na parang “wrong” … “wrong ang eksena” ... isang malaking ekis ang naganap.

*

Sometimes, we keep on looking for something and wanting it desperately, that when it finally comes, we’re so afraid to grab it because of the fear that we might lose it that easily.

But when we had the courage to just go ahead and satisfy our meaningless urges due to our unhealthy desires ... we end up being disappointed. We wanted it so badly that our expectations were unrealistic and close to perfection ... so when we finally have it ... we end up sulking ... disappointed ....

Just like a left over coffee ... stale ... cold.

The stupid part is that most of us don't stop at disappointment ... we proceed until we get what we really want. We lower down our expectations and we look at the silver lining.

Why not take a second shot?

They say that satisfying desires is not really about getting what you want or not getting what you want but the satisfaction comes from the process of getting it (or in not getting it).

So, that's why it's hard to decide on when to stop.

Now, if we desire something, how do we really know when to stop?

11 comments:

Anonymous said...

derm!

Anonymous said...

kaya nga ayaw ko makipagdo sa bff ko dahil sa mga after moments. werrk

Anonymous said...

derm, medyo mahirap magresist pag nakahain na. at ang judgment ay impaired din dahil may nomo na factor.

at dahil may pagkasize queen din ako, mas mahirap nga magresist kung hello world tlga si kuya.

citybuoy said...

wala ka talagang kupas. pinatawa mo ako, pina-el, at pinag-isip all in one post. galeng. haha

ewan ko ba. magpapaka-kris aquino na ako. i don't really like him. parang despite everything, i really can't think of anything but the fact na may jowawers sya.

at maniwala ka namang borlogs sya habang hinuhmmhmm haha

maganda na nagrereflect ka at the end. i think some very important decisions are about to be made. good luck with everything! :D

Tristan Tan said...

I read this while I was at the office and I was laughing like a fool. Hindi maintindihan ng officemates ko bakit ako bumingisngis. I so love this post - isa ka din kasi kiri. Haha. At dahil dyan, I almost touched myself. Haha. Sakit mo sa ulo.

Anyway, nawindang ako sa story pero mas nawindang ako sa realizations. Wala naman akong kabalak-balak magcomment pero after reading your last sentences, naluha ako siguro dala na din ng moments in time ko these days. Ang masasabi ko lang, isang malaking AMEN.

blagadag said...

why stop? was there anything wrong? what's wrong in sucking a cock of someone loving and hiding his pleasures. medyo hilo nga lang yun kaya di ka naromansa militar. next time, wag mong masyadong lasingin. napahaba kasi pasakalye nyo. palibhas amarami kayong datung pambili ng nomo. ayun.

blagadag said...

at oo nga pala, super english na yung ending. nawala na ang kabadingan sa realization part. parang tupperware o china?

Lance said...

Someone once said, "You don't always get to choose the roles you play. Sometimes, you make do with what you are given." I guess that someone is right. :-)

Allan said...

panalo! sumakit ulo ko sa mga terminology. pero napatawa talaga ako. ganda ng post.

got the link pala to your blog thru bloglists sa ibang blog. glad nakavisit din ako.

naiicip ko lng, ano pakiramdam mo ngaun? naiicip ko kasi kung ako nasa lagay mo mapuputol na interaction ko sa kanya dahil sa nangyari. how did the next day go?

Anonymous said...

panalo ka talga bakla!

galing ng post na ito...

one good thing about your blog is that you make your readers think and reflect on how your experiences are similar in some ways to what they go through....so pinag-iisap mo kami, di lang pinapatawa, pinakikilig at pinapa-erbog....hihihihi

kudos! great writing! i am a big fan!

Anonymous said...

I eagerly await the next instalment. There should be. Hindi pwedeng bitin -- you get to actually choose the role that you'd like. And personally, I feel na may future ang storyline. Go girl!